EXPO-TRAINS Luxembourg in Walferdange ofwel De Locloods internationaal !

Na onze deelname aan de MOB-EXPO kregen we de uitnodiging om deel te nemen aan de expositie in Walferdange.

De weken die aan de expositie voorafgingen werd er nog keihard aan de baan gewerkt. De ballast werd vervangen, de techniek werd verbeterd met onder andere de inbouw van een booster om de lijn meer kracht te geven en onze greenkeeper breidde de scenery verder uit.

Op vrijdag 8 november stonden 5 gelukkigen klaar om alles in te laden. En zoals we het gewoon zijn … alles paste perfect.

Na een lange rit kwamen we uiteindelijk rond half drie aan in Walferdange. En 3 uur later was onze baan operationeel. Hier en daar was er wel een overgang tussen de bakken niet perfect, maar de trein ging erover heen. Dat viel nog mee.

 

Ons door de organisatie geregelde Novotel-hotel was op een 20 minuutjes rijden en ook het inchecken verliep vlot. Tijd om iets te gaan eten. Christophe en Aurelie hadden een Spaans restaurant in de omgeving gevonden en dat was er boenk op. Lekkerrrrrr.

Na nog een afzakkertje in het hotel keerden we moe maar voldaan naar onze kamer om bijna onmiddellijk in slaap te vallen.

 

Zaterdagmorgen waren we na een uitgebreid ontbijt vroeg ter plaatse om alles nog eens te testen vooraleer de toeschouwers om 10 uur binnenstroomden. Op het eerste gezicht is Walferdange een klein dorpje in Luxemburg, maar van de hoeveelheid mensen die kwamen kijken, daar kunnen wij alleen maar van dromen. Onze treinen begonnen aan hun rondjes. Als we met 2 treinstellen de rondjes maakten, waren er weinig problemen. Dan kwam echter het speelelement in ons naar boven. Kunnen we met 3 of meer treinen tegelijk rijden? Niet altijd dus.

Hier komt ons gebrek aan rijtijd met de L165 naar boven, doordat we onze baan niet meerdere keren kunnen opstellen, moeten we onze ervaring opdoen tijdens beurzen. Tot overmaat van ramp begaf de pas geïnstalleerde booster het. Gelukkig hadden we de expertise mee om die booster te ‘bypassen’. Niet ideaal misschien maar de treinen reden weer. En we hebben 2 machinisten meer! Ook Christophe en Aurelie hebben hun rondjes gereden.

Na de openingstijd mochten we nog genieten van een warme maaltijd met aperitief en nagerecht, die ons door de organisatie en de burgemeester van Walferdange werd aangeboden.

 

Zondagmorgen stonden we er weer. Hoewel de tentoonstelling vandaag om 17.00 uur zou sluiten (gisteren was het 18.00 uur), beloofde het een lange dag te worden. De treinen die gisteren de hele dag gereden hadden begonnen tekenen van ‘moeheid’ te vertonen. Ofwel reden ze niet meer, ofwel luisterden ze niet altijd meer naar de commando’s die gegeven werden. Hoe dat kan, mag Joost weten. Gelukkig hadden we nog een reserve: onze Luxemburgse 1603! Het is wel grappig dat er op de verkoopstanden veel Luxemburgs materiaal werd verkocht, maar dat onze 1603 de enige Luxemburgse loc was die rondreed. Er werd door de toeschouwers veel naar gewezen en commentaar op gegeven. Deze heeft de hele dag trouw zijn rondjes afgelegd met de andere locs in steun.

 

2 dagen op een beurs staan duurt wel lang en we hadden ieder, buiten misschien onze voorzitter, wel een moment dat we ‘even moesten gaan wandelen’ om terug verder te kunnen. Als je immers te lang in het geroezemoes van een beurs staat, begin je je aan de kleinste dingen te ergeren.

Om klokslag 17.00 uur konden we beginnen af te breken om dan naar huis te rijden. Rond 20.30 konden we alles uitladen en daarna moe maar voldaan naar huis gaan.

 

Besluit

De mensen van Walferdange weten wat het is om een tentoonstelling met verkoopbeurs te organiseren. Alles, maar dan ook alles is tot in de puntjes geregeld. Als deelnemer wordt je echt verwend.

Er zal nog veel nagepraat worden over deze uitstap.

Aurelie heeft een pak mooie foto’s en video’s gemaakt. Alle leden konden zo meegenieten van ons avontuur.

De gesprekken tijdens en na de tentoonstelling leverden een massa ideeën op voor deze en volgende banen.

We waren niet de enige Belgen op de beurs. We hebben de mensen van de club uit Zeebrugge beter leren kennen, ook de 0-club van Kampenhout was aanwezig. Ook enkele internationale contacten werden er gelegd.

Het is misschien een cliché maar zoals Piet zou zeggen: we hebben weer veel bijgeleerd.