Mijn modelspoorverleden begon eigenlijk al van toen ik een jaar of 6 was. Mijn vader was toen net treinbestuurder geworden en liefhebber van Zwitserse treinen (altijd al een verstandige man geweest). Daardoor kwam er een modeltrein in huis, Zwitsers uiteraard en hij probeerde veel zelf te maken. 50 jaar geleden was dat uitzonderlijk, maar ik vond het leuk. Een kleine 20 jaar later werd "Modelspoorclub Pacific" in Roeselare opgericht en zowel mijn vader als ik werden lid van het eerste uur. Dit nadat we al enkele jaren lid waren van de club in Brugge. De eerste jaren waren "gewoon" en we maakten wel leuke banen, maar niet echt veel zelfbouw... hoewel we toen al probeerden om de nieuwste technieken toe te passen, iets wat we nog altijd doen en wat belangrijk is in een club vind ik persoonlijk. 

Toen gebeurde er iets radicaals... We besloten om het station van Wervik na te maken uit de jaren 50 en alle gebouwen, spoorinfrastructuur, enz. moesten correct zijn. Echter, meer dan 25 jaar geleden was dit iets wat nog niet gangbaar was. Enkel Jocadis was toen bezig met die dingen.

Het project slabakte in eerste instantie wat, omdat niemand wist hoe er aan te beginnen, tot Bernard Lambert in de club kwam en die haarfijn uitlegde hoe en wat. Van gebouwen trok ik me niet veel aan, maar landschap, spoorse zaken, bouwen van seinen en treinen werden voor mij echt mijn deel van de koek. Aangezien ik thuis geen plaats had, bouwde ik in functie van de club. Wervik werd een succes: eentje dat zelfs in Berlijn te zien was. Mijn vader was toen begonnen aan het Zwitserse smalspoorbaantje "Rueun", ook gebaseerd op een bestaand stationnetje. Na zijn sterven besloten we in de club om zijn baantje verder af te werken. Ook hier weer deed ik het "metaalwerk" zoals bovenleiding e.d. ... Dit baantje heeft onder andere ook nog op Mobexpo gestaan. 

Intussen was Bernard begonnen aan zijn Louise-Marie/ Ronse in schaal N. Het deel Louise-Marie was erg vooruitstrevend qua landschap en geheel van de baan en daarin engageerde ik me tot de bouw en ombouw van het rollend materieel en seinen... Alweer... Maar ik wou ook eens iets proberen en diende een bouwaanvraag in voor het station "Goppenstein". Dit is het hoogstgelegen transitstation van Zwitserland (jawel, ik heb ook het Zwitserse treinvirus) en wou het bouwen op ware lengte van tunnel tot tunnel, zijnde 9 meter. Maar er kwam iets tussen... Bernard had kunnen verkrijgen dat we in het kader van de herdenking van WO1. 

Een volautomatische baan van het station van Poperinge tijdens de winter van 1916. Hopen opzoekwerk, plannen uittekenen, en bouwen tegen een deadline.. Roderik zal wel weten wat ik bedoel met gekkenhuis, het werd zelfs een beetje te... 

Ik was verantwoordelijk voor de sporen, gras(smaster) en materieel (dat wederom compleet verbouwd moest worden). Bovendien was alles in schaal 1/76 (OO) omdat praktisch alles Engels was. Maar het resultaat was ronduit schitterend en zou volgens de laatste bronnen, weliswaar statisch, te zien zijn in Talbot House in Poperinge... Ik ben daarna ook daadwerkelijk met Goppenstein begonnen, samen met enkele leden, en het ging goed vooruit, maar toen kwam Bernard, intussen vele jaren voorzitter, te sterven.

Het overlijden van Bernard was een kleine ramp voor onze club: ik werd bijna gebombardeerd tot voorzitter. Intussen waren we (gelukkig) ook een VZW geworden. Een grote ramp was echter dat er door een smerig spelletje op ons lokaal geaasd werd en we er daadwerkelijk weg moesten. Dus werden alle bouwwerkzaamheden stilgelegd en een nieuw lokaal gezocht worden. Uiteindelijk vonden we er eentje dat, voorlopig, ons huidige lokaal in Roeselare is, waar we zelfs een alternatieve opendeurdag hielden en nu nog kunnen blijven tot de zomer van 2022. Daarna is de toekomst onzeker.

Daardoor besloot ik de werkzaamheden aan Goppenstein voorlopig stil te leggen, en mij te concentreren op iets kleiners... Maar wat? Ik wou iets waarbij onze club iets kon leren, dus de nieuwste landschapstechnieken, iets kleins maar wel echt bestaande... Tijdens een reis naar het Harzgebergte, met zijn schitterende smalspoorlijnen, viel mijn oog op Hasselfelde, het eindpunt van hun zijlijn, de Selketalbahn. Mooie gebouwen, typisch, leuk landschap en hun schitterende loks die bestaan van.... Weinert... Een oude liefde oprakelen dus. En dus begon ik thuis te plannen, een diorama van 110 op 60cm waar ik alles op een onconventionele manier deed. Alles in de club, natuurlijk; het was de bedoeling dat het een "leerdiorama" werd. Maar onder druk van de club, die zei dat het veel te mooi was om enkel een diorama te maken en dat er beter een nieuw tentoonstellingsbaantje van worden gemaakt, ben ik beginnen doorbouwen en het is een echt "Coronabaantje" geworden. Dit zal deze zomer klaar zijn...

Toekomst 

Wat de toekomst zal brengen, dat hangt af van het toekomstige lokaal... Goppenstein zou ik zeker willen verder maken, maar moesten we er de plaats voor hebben; zou ik zeer graag de club warm maken voor een NMBS tentoonstellingsbaan met NMVB tram. Putje Ardennen deze keer...